Kategoria: Wiersze

lepiej brzmi że czyha

to wzbudza bunt

jednak ona najczęściej

spokojnie czeka

cierpliwie sączy czas

w snach przesyła

kartki z zaświatów

z sobą oswaja nas

 

 

…” Praskowia Fiodorowna odwiedziła poetę w czasie burzy, zobaczyła, że płacze, przestraszyła się, zaciągnęła story…”

M.Bułhakow „Mistrz i Małgorzata„

 

nie bój się

dla ciebie

Ruchoma Galeria Nieba

nigdy nie zamyka podwoi

wystarczy unieść twarz

 

ożywione wiatrem

rzeźby w chmurach

ptaki niezatrzymane w locie

 

pod palącym wzrokiem słońca

bieleją płótna wyobraźni

choć co chwilę

o ton ciemniejsze jest tło

 

a kiedy  zostaną zaciągnięte

czarne story

światło księżyca  pozwoli

zajrzeć w głąb

cienia

 

 

Jesień dogasa

wiatr modli się 

na paciorkach deszczu

do wtóru gra

grzechot liści

 

Cierń goryczy

kaleczy usta

 

Tafla chmur

połyskuje rdzawo

światłem co skrzepło

w pół drogi

 

Jak znieść wzrok nocy

gdy z oczu opadły 

łuski księżyca

 

oczekują, jak się okazuje, wrażeń

i to mocnych

słownych skoków na bungee

lub wyznań jak z sennego

(sen niekoniecznie naturalny)

koszmaru

do tego należy pamiętać, że  z reguły

są słabi z fizyki

(czy wiersze czytają tylko humaniści?)

więc nie powinno się

odwoływać do jej (jakże poetyckich) określeń

np. zmarszczek przestrzeni, dziwadełek, boskich cząstek,

można być wówczas

podejrzewanym o dziecinny profetyzm

lubią też czytać o miłości

choć machanie piórem

najczęściej ją płoszy

cóż jeszcze…

powszechna

gra w słowa

wyrzucono niedopowiedzenie

tak bezpieczniej

 

 

 

nie zapominając

jak gadatliwa jest

zbyt rozkwitła łąka

 płytkie trawy

w bród przebiegnij

nim wzbierze rosa

 

przygotuj gościnny

gąszcz liter

nie zapominając

że nadmiar słów

szkodzi ptakom

może przyleci

Calliope calliope

iskrami dźwięków

z liścia na liść

rozpłomieni świt

 

jesienią drzewa

nie mają żagli

stoją niewrażliwe

na  wiatr

 

opłatki śniegu

topnieją na języku

przyjmuję

błogosławieństwo zimy

 

znów ta obawa że lasów

ze stanu śmierci klinicznej

nie uratuje wiosna

nie wystrzeli szampan słońca

 

wszystko i tak

rozstrzyga się latem

podczas kłośby

w zbożny czas

 

literalna przeprawa

przez zarośla

agrestowe „a” drapie

choć powinno

być gładkie

jak orzechowolaskowe „o”

malinowe „u”

plami palce

a mogłoby

umknąć uwadze

niczym bezbarwne „y”

głogowe „i” kłuje

a przecież

stępiła je

czerwona kropka

„e” tworzy gęstwinę

w Internecie

 

 

 

 

śpiewacie wiersze

słowa wylatują

spod  rozpędzonych  dźwięków

rozrywają kurtynę ciszy

 

wszystkie jesteście

ubrane na czarno

dziewczyny

co śpiewacie wiersze

 

czy dlatego

że wam się zdaje

zbyt jasny

poezji cień

 

 

 

Niegdyś tak mały,

że swobodnie

przechodziłeś

przez ucho igielne.

Dziś przyszyła cię

nić czasu.