Zbiór Poezji
i pozostały okulary
książka otwarta na
dziewięćdziesiątej stronie
kalendarz w którym
nie zakreślisz już żadnej daty
tubki farb
pękate od barw
czekają
a na sztaludze biało
jak za oknem
pędzle są teraz
we władaniu mrozu
ale to Twych obrazów
nie zatrze czas
wciąż dźwięczy
zegar nakręcony
Twoją ręką
lecz teraz cisza
brzmi głośniej
Znam to milczenie, jest jak mróz,
jak on iskrzy, rozcina białe koperty,
ze słów usypuje głębokie zaspy.
Unika podawania ręki, nigdy nie czyta listów,
tłumacząc się nieśmiałością.
Jak u drzew, tak gościnnych dla ptaków,
siebie trzymających na dystans.
Kto policzy ile haustów
zaczerpnęłam już z zielonych filiżanek,
skalkuluje, czy to starczy by przetrwać,
nadchodzącą zimę.
Wciąż, w bliżej nieokreśloną przyszłość,
odsunięto narodziny wiosny.
Wszak nas na nią nie stać.
W takim razie możemy pominąć także i lato.
Ono było świadkiem jednego z największych
rozczarowań mojego dzieciństwa,
autorstwa chabru bławatka,
zapylanego przy pomocy motyli, rozsiewanego przez mrówki i wiatr,
kiedy to jego dwadzieścia cztery chromosomy okazały się
przepisem na chwast.
Tymczasem za pasem jesień,
na nią kładzie się nacisk, ją poważa.
To pora robienia zapasów,
cerowania liści, sznurowania ust.
Niezapisywania każdego kroku w chmurze,
z uwagi na zagrożenie
w i e t r z n o ś c i ą.
Za jedyne 49,90 PLN możesz stać się
właścicielem „Autoportretu w futrze.”
200 igieł utka, z precyzją godną mistrza,
twarz Dürera w formie skarpet
z domieszką elastanu.
Poranna kawa przypomni ci,
że nic dwa razy się nie zdarzy.
Wszystko dzięki białemu kubkowi z dużym uchem.
Bawełniana torba z cytatem Szymborskiej
sprawdzi się w drodze po zakupy.
W malinowym chruśniaku
znajdziesz się w mig.
Wystarczy zapalić świecę zapachową.
Płonie nawet do czterdziestu godzin,
ku pamięci wiersza Leśmiana.
Jak chcesz rzucić się w odmęty,
to tylko w szortach do kąpieli
z nadrukiem „Ogrodu Rozkoszy Ziemskich”
Jheronimusa Boscha,
(ponoć materiał nigdy nie blaknie).
A ja tym wierszem
odbieram wam, kimkolwiek jesteście,
licencję na zabijanie
Sz t u k i.
Utwór wyróżniony w konkursie wydawnictwa „Papierowy Motyl”.
„A ja jestem urojona,
urojona nie do wiary,
urojona aż do krwi. „ …
Wisława Szymborska
Jedna piąta sekundy wystarczyła do zakochania.
Potem ubierałam cię w słowa,
ty rozbierałeś mnie niecierpliwie.
Przestrzeń do życia zamknęliśmy w uścisku.
Posiadacze jednego łóżka, okna bez widoku,
z drżącymi szybami, przez które napływało
światło księżyca, omywające stopy, nanoszące muszle,
sypiące bursztynowy piasek w oczy.
Nie mogłam zasnąć.
Pilnowałam twoich butów, zostawionych na brzegu.
Czekałam, aż się obudzisz.
Znów narysujesz dla mnie dzień.
Lubię jak o świcie,
w nieważkości wciąż płyniemy,
odwróceni plecami do ziemi.
Pamiętaj by jutro przynieść pęk piwonii,
żebym mogła wykąpać się w ich zapachu.
Ja dla ciebie przygnę najcięższą gałąź w jabłoniowym sadzie,
gdzie palce jesieni już dotykają naszych głów.
Ja jestem urojona, czysta jak liczba.
Ty – ostoja rzeczywistości.
Co zrobisz beze mnie, gdy napotkasz
nierozwiązywalne równanie?
Nie chcę patrzeć, jak osobno płyniemy,
nie trzymając się za ręce, ku ziemi.
Tomik zawierający wiersz można kupić tutaj: https://papierowymotyl.pl/sklep/koty-w-butach-i-inne-wiersze-o-milosci/
Może zdążę napisać o wiośnie
nim zszarzeją trawy
opustoszeją gniazda
umilkną zmęczone skowronki
Ujawniam swoje liryczne ja wpatrzone w niebo
W dzień skrzydła sójki kradną światłu błękit
otwierając na oścież okno w chmurach
Kwietniowe noce rozświetla agonia Lirydów
w mezosferze znajdują swój kres a przecież
ciężkie od marzeń powinny opaść na ziemię
Tu wciąż biega wiosna
strąca kwiaty nie bacząc na leniwe chrząszcze
co na czas nie zapyliły magnolii
maluje obrazy i natychmiast je drze
zanim nasycę się widokiem już ich nie ma
W czereśniowym sadzie cisza
ściągnięty welon porwał wiatr
Jest wąski bez okien z za niskim sufitem
Wypełnia go światło jarzeniówek i ludzie
Co stoją w kolejce do przemijania
Dobrze że jeszcze chwilę temu byłam na słońcu
Prześwietliło moje palce potwierdzając
Obecność krwinek czerwonych
w co można zwątpić patrząc na kolor twarzy
Stoję bo miejsca siedzące zajęte
Przez tych co przyszli przed ósmą
przed ósmą to ja jeszcze spałam
śniło mi się że wyłaniam
rzeczy niemożliwe
z wierszy białych
Teraz próbuję wydobyć z pamięci
Zapach lasu ale to szum morza
Natrętnie poleca swe usługi
Jako uznany niwelator stresu
niestety…..
– Halo! Przepraszam!
– Czy pani jest ostatnia?
Cóż mogę odpowiedzieć
Gdy nie wiem
Które miejsce zajmuję
W kolejce do przemijania
Kto jest przede mną
I czy za mną będzie
Pytająca w kurtce
Koloru chabrowego
To były czasy, gdy jeszcze drukowano wiersze! Oto mój debiut tzw. lokalny, bo ogólnopolski miał miejsce w 1991 w „Integracjach”.
Jak to jest
Nie zacisnąć na czas powiek
Znów mierzyć noc bezsennym wzrokiem
Wciąż jesteś nie swoja
Miejsce u szczytu stołu nie dla ciebie
Masz oczy nienawykłe do mocnego światła
Wróć do cienia
Tam wszyscy wolą widzieć
Tych co są nieswoi
Siedź grzecznie z boku i patrz
Jak toczy się życie
O smaku własnoręcznie wyciskanych soków
Zgodnych z porami roku
Pigwowych nalewek
Wyklarowanych snami
Podczas gdy ty
Nadużywasz słów
Wypowiadanych nie w porę
Wypełniasz nimi
Kolejny niechciany wiersz
Wciąż pozostając nie swoja
Zbiór wierszy, który stanowi swoisty tryptyk, jest debiutem książkowym autorki. Motyw przewodni, pierwszej części tomiku pod tytułem „Pod powiekami”, brzmi — „granice oczu nie stanowią granic dla spojrzenia”. Drugą część — „Kim jesteś” najlepiej charakteryzuje pytanie, zadane w wierszu „Archeologia II” Stanisława Grochowiaka — „Jaką nam duszę przypiszą po wiekach”. W odsłonie trzeciej podróżujemy razem z autorką, a walizkę taszczy czas odmierzany przez zegar atomowy. Warto ruszyć w drogę.
Link do recenzji
drży
w paśmie światła
dobiegającym
spod uchylonych powiek
wrasta
w porzucone lustra
na głębokość
cienia
wzbija obłokiem
nad głowami żegnanych
nie dość szczelna
jest nawet skóra